Każdy przyzna mi rację, że czas spędzony z bliskimi jest czasem najcenniejszym. To są te wszystkie miłe chwile, gdy możemy podzielić się radościami i smutkami, gdy dajemy sobie uwagę i poczucie bezpieczeństwa oraz wspólnoty. To te chwile, gdy jesteśmy tu i teraz, wyłącznie dla siebie nawzajem.
Niestety w codziennej gonitwie, pomiędzy pracą a domem, a później już w domu, krzątając się między kuchnią a salonem, wciąż nam tego czasu brak. Obowiązki, terminy, sprawunki, prace domowe, że o przygotowywaniu jedzenia nie wspomnę, kradną nam cenne godziny. Jak zatem wyczarować ten czas dla rodziny?
Jeśli coś jest zaplanowane, to zazwyczaj jest dotrzymane. Zgadza się? Jeśli mamy wpisane do kalendarza zajęcia pozalekcyjne naszych dzieci, czy wizytę u lekarza, to pamiętamy o tym. Pilnujemy terminów i tak układamy nasz harmonogram, by czas się na te aktywności znalazł. Dokładnie tak samo powinniśmy zaplanować czas spędzany z rodziną. Znajdźcie dzień, kiedy pociechy nie mają zajęć po południu i spróbujcie ten moment nazwać „CZASEM RODZINY”. Wpiszcie go na stałe do kalendarza. Może to będzie na przykład środa lub czwartek. Zanotujcie go w swoim notesie lub smartfonie, zaznaczcie w kalendarzu ściennym. Poproście o to samo domowników. Niech każdy wpisze na stałe ten termin do swojego telefonu. Najlepiej z alarmem, który rano przypomni, że wieczorem macie swój czas dla rodziny. Tak, zgadzam się z ty, co teraz sobie pomyśleliście, że to wcale nie jest łatwe. Oczywiście, że to nie jest łatwe, ale warte włożonego wysiłku.
Zanim jednak o korzyściach, znajdźmy pomysły na to, co w tym czasie, kiedy go już wygospodarujecie, możecie robić. Oczywiście, ile rodzin, tyle będzie pomysłów. A nawet w jednej rodzinie dobrze, aby były to różne aktywności. Trochę sportu, może rowerowa wycieczka? Nieco aktywności kulturalnych, może ciut zajęć plastycznych plus trochę zajęć kulinarnych? Poproście dzieci, by znajdowały pomysły. Lubią szperać w internecie? Dajcie im zadanie znalezienia wydarzeń kulturalnych, które są dostępne za darmo. Jeśli same znajdą pomysł, tym chętniej skorzystają z niego. Spisujcie swoje pomysły i co tydzień realizujcie jeden z nich.
W moim domu takim dniem jest środa, a u moje przyjaciółki Małgosi piątek. Ale aktywności, które wtedy realizujemy są podobne. Najpierw kuchnia. Wspólnie z bliskimi szykujemy dobre jedzenie – domową pizzę, zdrowe burgery czy tortille. I oczywiście wyciągamy planszówki. Dlaczego warto? Przy planszy wszyscy jesteśmy równi. Każdy z nas ma takie same szanse na wygraną. Zasady są takie same dla wszystkich.
Obecne na rynku planszówki przeznaczone są dla graczy w każdym niemal wieku – zapewniają wspaniałą rozrywkę dzieciom, młodzieży oraz dorosłym. Zdarzają się sytuacje, gdy najlepiej wypracowane strategie najtęższych umysłów nie na wiele się zdają, gdy do gry siadają najmłodsi z otwartym umysłem i najprostszymi strategiami.
Gry planszowe są cenione przez nauczycieli i psychologów, ponieważ właściwie dobrane mogą mieć istotne znaczenie w wychowaniu i nauczaniu.
– Pełnią rolę wychowawczą – uczą kontrolować emocje, łapać dystans wobec porażek, uczą jak przeżywać radość zwycięstwa tak, aby nie pogrążać w rozpaczy i tak pokonanego przeciwnika.
– Wspomagają proces kształcenia – usprawniają myślenie strategiczne, rozwijają spostrzegawczość, koncentrację uwagi, pamięć, wyobraźnię, wyrabiają orientację i refleks
– Umożliwiają poznawanie kształtów, kolorów, wielkości, elementów natury
– Wspierają sferę motywacyjną – zachęcają do pracy, szczególnie dzieci nieśmiałe lub przekonane o swoim braku zdolności. Dziecko kontaktuje się ze swoim kolegą, czy rodzicem jako równorzędnym partnerem, co ogranicza stres i lęk. Gra planszowa kojarzy się z pewnymi elementami luzu, zabawy, co przez odpowiednie zaangażowanie emocjonalne pozwala przezwyciężyć obawy przed włączeniem się do wspólnego działania.
– Mają funkcję terapeutyczną (korekcyjną) – uwalniają od napięć i negatywnych emocji, pokazują jak odczytywać i wyrażać uczucia, uczą rozwiązywać problemy.
– pełnią funkcję projekcyjną – stwarzają okazję do wykonywania zadań, pełnienia różnych ról.
Autor: Beata Sawoń
