Uzależnienia, choć są obecne od setek lat, to przez dekady zmienił się ich rodzaj. Coraz częstszym problemem są uzależnienia behawioralne, które łączą się z zaburzeniami osobowości. Czym są ? Jak wygląda terapia i przede wszystkim, jaką rolę ogrywa rodzina w jej trakcie? To sprawdzała Karolina Komada.
Nie tylko od alkoholu, papierosów, lekarstw czy narkotyków. Wraz z początkiem XXI wieku, weszliśmy
w erę nowych uzależnień, uzależnień behawioralnych.
-Ktoś powie, że używanie komputera, zakupy, seks to są takie prozaiczne czynności. Natomiast jeżeli to
jest w nadmiarze to mogą prowadzić do poważnych zaburzeń, a np. patologiczny hazard, uzależnienie od
seksu, cechują się wysokim odsetkiem samobójstw, więc jest to poważne i trzeba to leczyć – mówi Andrzej
Bonk, specjalista psychoterapii uzależnień.
A leczenie jest długie i wymaga zaangażowania, zarówno osoby uzależnionej, jak i rodziny. Często
oprócz spotkań edukacyjnych, również zalecana jest terapia rodziny uzależnionej.
-Współuzależnienie polega na tym, że osoby bliskie osoby uzależnionej próbują dostosować się tego, jak
funkcjonuje osoba uzależniona i w związku z tym wykształcają się objawy współuzależnienia, czyli często
pomagają, ale w taki sposób, który niekoniecznie pomaga i żeby się tego nauczyć, ważne jest to, żeby
rodzina podjęła terapię indywidualną lub grupową, żeby właśnie się dowiedzieć, jak najwięcej i pomóc
pacjentowi – mówi Anna Burniak, Centrum Terapii Familia w Zabrzu.
W przeciwieństwie do tradycyjnych uzależnień, w przypadku uzależnień behawioralnych nie jest
wymagana abstynencja po zakończonej terapii.
-My jako terapeuci proponujemy pacjentom taki model trzeźwości z całkowitą abstynencją od substancji
psychoaktywnych. Natomiast w uzależnieniu behawioralnym nie dążymy do całkowitych abstynencji. Nie
możemy komuś zrobić abstynencji od pracy, od komputera, czy jeżeli ktoś jest w związku małżeńskim, to
od seksu. Tutaj chodzi o przeformowanie tych niekonstruktywnych zachować w konstruktywne – mówi Andrzej
Bonk, specjalista psychoterapii uzależnień.
Konstruktywne, jak pomoc i wsparcie otrzymane po zakończonej terapii. Podczas konferencji „Współistniejące wyzwania w leczeniu uzależnień”, specjaliści rozmawiali o rzeczywistości, z jaką muszą się zmierzyć pacjenci po wyjściu z nałogu.
-Pacjent po układanej terapii ma układany plan. On nie wychodzi tak po prostu, kończy ośrodek. On ma dokładnie ułożony plan, co dalej. Najczęściej pacjent musi wracać w te miejsca swojego wcześniejszego zamieszkania. Jednak mamy też pacjentów bezdomnych i tu alternatywa jest naprawdę trudna, co można im zaproponować – mówi Anna Błażewicz, Centrum Zdrowia Psychicznego i Leczenia Uzależnień Familia w Gliwicach.
Idealnym miejscem byłyby hostele przy ośrodkach terapeutycznych, gdzie pacjenci po skończonej terapii
mogliby zamieszkać. Uniknęliby wtedy powrotów do środowisk patologicznych. Choć takich hosteli
jeszcze nie ma, to trwają rozmowy, by takie miejsce mogło powstać przy Centrum Zdrowia Psychicznego
i Leczenia Uzależnień w Gliwicach.
